Santpoort, 17 december 2019
Lieve vrienden van ‘t Mosterdzaadje,
Miljoenen mensen op de vlucht, alles achter zich gelaten, op zoek naar een veiliger leven. Alleen al in het Midden-Oosten wonen 9 miljoen kinderen in vluchtelingenkampen onder erbarmelijke uitzichtloze omstandigheden, hopend op betere tijden. En wij met elkaar wonen in een land waar mensen van dromen. Deze gedachte transformeerde ineens mijn veel te volle december-agenda, tot een luxeprobleem. Meer dan ooit besefte ik in dank hoe goed wij het getroffen hebben op dit stukje van de wereld. Het kunnen leven in vrede en veiligheid is eigenlijk het belangrijkste wat er is. Niet bij machte de wereld te verbeteren, ben ik gelukkig nog in staat om muziek te laten klinken.
In ’t Mosterdzaadje is het goed bijkomen, bezinnen en mijmeren. Voor musici een soort van thuiskomen. Voor publiek een innerlijke reis naar een wereld van kleur en klank. En Pim, die in 2016 de aardse wereld achter zich liet, kijkt tevreden vanaf zijn foto de zaal in. Het werk dat we samen in 1982 begonnen, gaat door. En natuurlijk blijft Pim de ontbrekende rechterhand die alles kon, maar er zijn veel helpende handen om me heen. En alweer in dank zeg ik dat ’t Mosterdzaadje wordt gedragen, door vrijwilligers en door donateurs.
Dochter Katja zette een vette streep onder de ingrijpende periode waarin ze een heel behandelingstraject tegen kanker doorliep. Ze heeft de draad van leven en werken weer opgepakt. Als arts zat ze aan de verkeerde kant van de tafel, maar ze is er een nóg betere dokter door geworden. Haar kinderen kunnen weer onbezorgd puberen.
De jongste kleindochters deden een voorprogramma bij het optreden van hun moeder Dasha. Dat was een groot succes. Olivia overwon haar verlegenheid en Emilia (die ook de tekening maakte) wil best voor elk concert even haar viool gaan halen. Een podiumdier in de dop.
Sinds kort heb ik er een huisgenoot bij. Hij heet Sammie en komt uit het asiel. Hij doet net of hij er altijd al is geweest en is heer en meester over huis en hof. Vogels hebben niet zijn interesse, maar muizen wél. Die legt hij allemaal aan mijn voeten. Moeten katten ook daarvoor aan een lijntje?
’t Mosterdzaadje viert het nieuwe jaar met Beethoven en de pianist Patrick Hopper. Deze fantastische musicus is de titulair organist van het Pierre Palla concertorgel, een cultureel erfgoed, dat deze maand in Hilversum feestelijk werd ingewijd. Op vier klavieren, met honderden knoppén en tientallen voetpedalen wist Patrick Hopper, alsof het heel gewoon was, alle soorten muziek te spelen. Hij kreeg een heel lange staande ovatie. En in dat bomvolle Muziekcentrum zaten een paar Mosterdzaadjes te gloeien van trots. Toch maar wél onze webmaster, al 20 jaar!
Het nieuwe jaar komt er aan. Geeft het maar mooie kleuren. Mijn gedachten gaan ook naar de mensen die voorheen naar ’t Mosterdzaadje kwamen en dat niet meer kunnen. Hopelijk zijn er dan nog mooie herinneringen aan tijden die voorbij zijn gegaan. En tel vooral je zegeningen.
Wens jullie allen een jaar waarin de muziek niet ontbreekt.
Vriendelijke groeten,
Paula Blom