zondag 22 april 2007 – 15.00 uur

PIANORECITAL
Vital Stahievitch
Schubert, Beethoven, Scriabine, Prokofiev, Debussy

Vital Stahievitch, een pianist met hart en ziel

Vital Stahievitch

De jonge Wit-Russische pianist Vital Stahievitch gaat op zondag 22 april om 15.00 uur in ’t Mosterdzaadje een buitengewoon mooi en ook interessant programma uitvoeren. De componisten waarvan hij werkt speelt zijn: Schubert, Beethoven (opus 110), Scriabin en Prokofiev. Wie deze pianist eerder gehoord heeft zal dit concert zeker niet willen missen.
Deze filosofische en literair ingestelde jongeman heeft bij alle muziek die hij speelt óf wel een Russische roman in gedachte of weet hij er wel een wijsgerig betoog over te geven en is hij bovendien dermate gevoelig dat hij alles wat hij speelt ook intens beleeft. Het is dan ook niet zomaar een pianorecital dat Vital Stahievitch geeft. Hij geeft zijn ziel en zaligheid erbij.
Schubert is een componist wiens muziek volgens de schrijver Mikhail Bulgakov in zijn roman “Meester en Margarita” constant in de hemel gespeeld wordt. En het concert wordt met Klavierstück nr. 3 geopend. Hemelse muziek inderdaad.
Van Beethoven staat de opus 110 op het programma. Het is een van zijn bekende laatste sonates, die het diepst en meest filosofisch is. Volgens Vital gaat het stuk over de cirkel des levens, de dood en de opstanding van de ziel. In het laatste deel worden vrees en wanhoop overwonnen door de hoop op oneindig leven van de ziel.
Scriabin hield het meest van zijn zevende sonate. Vooral omdat het stuk het meest overeenkomt met zijn ideeën en principes. Scriabin wilde de wereld verbeteren, als een soort verlosser door middel van muziek vrede brengen. De zevende sonate heeft de bijnaam van “Witte Mis”. De essentie in deze muziek is de strijd tussen het Goede en het Kwade. Beide kanten in het universum lijken erg op elkaar en de verschillen zijn klein. In de muziek verandert een thema van majeur naar mineur. Voor Vital is dit stuk weer een persoonlijke belevenis. “In het hart van ieder mens is deze strijd voortdurend aan de gang. Het is een algemeen symbool van het universum, waar de twee tegenstrijdige krachten alom vertegenwoordigd zijn”.
De vierde sonate van Prokofiev is heel anders dan zijn andere werken. Het is erg lyrisch, poëtisch en intiem. Samen met zijn 2e Sonate en het 2e Pianoconcert is het opgedragen ter nagedachtenis aan zijn vriend, de pianist Maximiliam Schidthof. Deze goede vriend pleegde zelfmoord en stuurde Prokofiev een telegram met de tekst: “Seriozha (Sergey), wat nieuws. Ik heb mezelf geschoten.” Vital over deze sonate: “Het eerste deel heeft een diep en bedachtzaam karakter. Het doet mij denken aan het begin van Taneyev’s cantate “Johannes van Damascus” Op. 1 met zijn serieuze en donkere sfeer. Het tweede deel is een van de beste voorbeelden van Prokofievs lyriek: teder, zacht, vol liefde en leed. Het klinkt orkestraal, wat geen verrassing is, want het stuk werd eerst voor symfonieorkest geschreven en later tot een pianowerk gemaakt. Het derde deel is vrij typisch Prokofiev — een energiek stuk virtuositeit met een bombastisch einde.”

Reacties zijn afgesloten.