Donateursbrief december 2018

Santpoort, 19 december 2018

Lieve donateurs van ’t Mosterdzaadje,

Kerstkaart 2018

Wat de toekomst brengen moge’, ik hoor het mijn moeder nóg zingen. Niet voor niets dat dit lied als een oorwurm in mijn hoofd blijft zingen. Onzekere tijden voor Moeder Aarde.
Desondanks is mijn motto: ‘Vol vertrouwen het nieuwe jaar in’. Hanny Donker heeft daar een treffende kerstkaart van gemaakt met daarin verwerkt de engeltjes van Emilia en Olivia. Het klinkt een beetje alsof ik mijn kop in het zand steek voor alle ellende in de wereld. Menselijk en klimatologisch leed. Ik sluit er de ogen niet voor, maar het zijn te grote problemen. Ik hou het dichter bij huis. Vertrouwen in de mensen om je heen, proberen er voor elkaar te zijn. Vertrouwen in de mensen van wie je afhankelijk bent. Of dat nou de timmerman, de dokter of de vrijwilliger is. Van wantrouwen en het zoeken naar controle over het leven word je onzeker en angstig.

Ramsi in ’t Mosterdzaadje

Het Sinterklaasgedicht dat ik op pakjesavond van mijn dochter kreeg, bevatte op rijm precies de boodschap die ik iedereen zou willen meegeven om met vertrouwen het nieuwe jaar in te gaan. Zij keek terug op een jaar dat door de behandeling voor kanker stilstond. En in die stilstand, waarin een tot dan toe gezond lichaam een hoopje narigheid wordt, merkte ze op dat er zoveel is meegemaakt: liefde, verbondenheid en vriendschap. Met verwondering zag zij hoe sterk de geest is en hoe belangrijk een ‘roze bril’. Je zal — was de moraal van het gedicht — moeten leren leven met ziekte en ongemak. Niet blijven hangen in het slachtoffergevoel, maar rijker aan ervaringen van kwetsbaarheid het leven aanvaarden en er wat van maken.
Haar surprise was een prachtig miniatuur Mosterdzaadje, gemaakt van een doos. Die doe je niet zomaar bij het oud-papier. Daar kreeg het ook de kans niet voor, want Ramsi — mijn harige huisgenote — vond het een prachtig onderkomen.

Met de vrijwilligers kwamen we deze maand bij elkaar. Het was een mooi gemêleerd gezelschap dat zich zowel achter de schermen als in het zicht voor ’t Mosterdzaadje inzet. Niet iedereen kende elkaar, maar in gesprekken waren belangstelling en aandacht. Dat voelde voor mij heel rijk. Eigenlijk is dat ook de sfeer bij de concerten. Mensen die samenkomen om naar muziek te luisteren en in die aandacht een verbondenheid krijgen. Zou er een Top Tien bestaan met ‘Wat is goed voor de mens’ zou ik zeggen: het meemaken van levende muziek. Als de stilte neerdaalt en de eerste klanken de zaal in komen, verdwijnt de hectiek van alle dag en waan je je in een heilzaam en rustgevend bad.

Onder het gezamenlijk gedragen dak gaan we een nieuw jaar in. Een lange lijst eerste klas musici staan te popelen een datum te krijgen. Dankzij donateurs, bezoekers en vrijwilligers zal ons muziektempeltje een bijdrage blijven leveren aan een betere wereld hier om ons heen.

Met vriendelijke groeten,
Paula Blom

Reacties zijn afgesloten.